1. Να γραφούν οι υπόλοιποι βαθμοί των επιθέτων στο ίδιο γένος, αριθμό και πτώση:
|
ΘΕΤΙΚΟΣ |
ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟΣ |
ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟΣ |
|
ἡ φοβερὰ |
|
|
|
|
τοῦ ἀκριβεστέρου |
|
|
|
|
τὸν βέλτιστον |
|
οἱ μεγάλοι |
|
|
|
|
τὰς κακίονας |
|
|
|
|
τῶν ἱκανωτάτων |
|
τὰ σώφρονα |
|
|
|
|
τὸ πλέον |
|
|
|
|
τοῖς πικροτάτοις |
|
τῇ καλῇ |
|
|
|
|
τὸ ἀληθέστερον |
|
2. Να κλιθεί η συνεκφορά τὸ μέγα πρόβλημα με το επίθετο στον συγκριτικό βαθμό.
|
|
ΕΝΙΚΟΣ |
ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ |
|
Ονομ. |
|
|
|
Γεν. |
|
|
|
Δοτ. |
|
|
|
Αιτ. |
|
|
|
Κλητ. |
|
|
3. Να συμπληρωθούν τα κενά με τον κατάλληλο τύπο του επιθέτου:
α. Πάρης ἔδωκε τό μῆλον τῇ ……………………. (καλή, υπερθετικός)
β. Χάριν ……………………. ἔχω σοί ἤ τοῖς γονεῦσι. (μεγάλη, συγκριτικός)
γ. Σωκράτης πάντων ἦν ……………………. τῇ διαίτῃ καί ……………………. πρός χειμῶνα καί θέρος. (ἐγκρατής, καρτερικός, συγκριτικός)
δ. Οὐκ ἐστί διδάσκαλος οὐδείς ……………………. τῆς ἀνάγκης. (ἀγαθός, συγκριτικός)