Στον Περὶ Εἰρήνης λόγο του ο Ισοκράτης προσπαθεί να πείσει τους συμπολίτες του ότι πρέπει να συνάψουν ειρήνη τόσο με τους αποστάτες συμμάχους τους, όσο και με τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις. Βέβαια, αντιλαμβάνεται ότι με την πρότασή του αυτή δε γίνεται αρεστός σε ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών του, γι’ αυτό και προσπαθεί να τους εξηγήσει ότι το καθήκον του πραγματικού ρήτορα είναι να λέει την αλήθεια ακόμα και αν δεν είναι αρεστή. Στο πλαίσιο αυτό προβαίνει και σε μια παρομοίωση.
Ἐμὸν μὲν οὖν ἔργον ἐστί, καὶ τῶν ἄλλων τῶν κηδομένων τῆς πόλεως, προαιρεῖσθαι τῶν λόγων μὴ τοὺς ἡδίστους, ἀλλὰ τοὺς ὠφελιμωτάτους· Ὑμᾶς δὲ χρὴ πρῶτον μὲν τοῦτο γιγνώσκειν, ὅτι τῶν μὲν περὶ τὸ σῶμα νοσημάτων πολλαὶ θεραπεῖαι καὶ παντοδαπαὶ τοῖς ἰατροῖς εὕρηνται, ταῖς δὲ ψυχαῖς ταῖς ἀγνοούσαις καὶ γεμούσαις πονηρῶν ἐπιθυμιῶν οὐδέν ἐστιν ἄλλο φάρμακον πλὴν λόγος ὁ τολμῶν τοῖς ἁμαρτανομένοις ἐπιπλήττειν, ἔπειθ’ ὅτι καταγέλαστόν ἐστιν τὰς μὲν καύσεις καὶ τὰς τομὰς τῶν ἰατρῶν ὑπομένειν ἵνα πλειόνων ἀλγηδόνων ἀπαλλαγῶμεν, τοὺς δὲ λόγους ἀποδοκιμάζειν πρὶν εἰδέναι σαφῶς εἰ τοιαύτην ἔχουσιν τὴν δύναμιν ὥστ’ ὠφελῆσαι τοὺς ἀκούοντας.